πόσθων

کودکی رضايت‌ندهنده، جرّاحی‌يی غيرضروری و مهاجم: آيا هيچ دگرسانی‌ی اخلاقی‌يی ميان ِ ختنه‌ی نرينه و مادينه [1] هست؟   سعی می‌کنم در مهمانيهای شام درباره‌ی پژوهش‌ام حرف نزنم. اگر پافشاری کنند خواهم گفت «اخلاق‌آيينيک ِ پزشکی»، [2] که گهگاه موجب ِ دنباله‌يی ناخوشايند خواهد شد: «امّا اخلاق‌آيينيک ِ پزشکی‌ی چی؟ زمينه‌ی نسبتاً بزرگی‌ست.» خواهم گفت، «خيلی چيزها مطالعه می‌کنم»—و اين راست است، می‌کنم. «امّا تمرکزم بر جرّاحيهای از نظر ِ پزشکی غيرضروری‌يی‌ست که بر کودکان اجرا می‌شوند.» «مثل ِ چی؟» راستی هم، مثل ِ چی. از اينجا راه بندرت هموار است. حقيقت اين است: من جرّاحيهای تناسلی‌ی کودکی مطالعه می‌کنم. جرّاحيهای تناسلی‌ی مادينه، نرينه و اندرجنسی، [3] مشخّصاً، و درباره‌ی هريک استدلالهای همانند می‌کنم. چون قاعده‌يی کلّی، فکر می‌کنم که کودکان ِ تندرست—جنس يا ژانه [4] شان هرچه—بايستی آزاد از اين باشند که بخشهايی از خودمانی‌ترين اندامهای جنسی‌شان برداشته شوند پيش از اينکه آنان بتوانند آنچه در چنين روندی در خطر است را بفهمند. دليلهای چندی هستند که به داشتن ِ اين نظر رسيده‌ام، امّا از برخی